در آغاز قرن بيستم ، كاربرد برنامه نويسي چيست كارت هاي پانچ داده ها را رمزگذاري مي كردند و پردازش مكانيكي را هدايت مي كردند. در دهه هاي 1930 و 1940 ، فرماليسم هاي حساب lambda آلونزو چرچ و ماشين هاي تورينگ آلن تورينگ چكيده هاي رياضي را براي بيان الگوريتم ها ارائه كردند. حساب لامبدا همچنان در طراحي زبان كاربرد برنامه نويسي چيست تأثيرگذار است.
در دهه 1940 ، اولين رايانه هاي ديجيتالي با قدرت الكتريكي ايجاد شدند. رايانه هاي دهه 1950 ، به ويژه UNIVAC I و IBM 701 از برنامه هاي زبان ماشين استفاده مي كردند. نسل اول برنامه نويسي زبان ماشين به سرعت توسط نسل دوم كاربرد برنامه نويسي چيست زبانهاي برنامه نويسي كه به زبانهاي اسمبلي معروف هستند ، پيشي گرفت. بعدها در دهه 1950 ، برنامه نويسي زبان اسمبلي ، كه شامل استفاده از دستورالعمل هاي كلان شده بود ، با توسعه سه زبان برنامه نويسي مدرن: FORTRAN ، LISP و COBOL دنبال شد. نسخه هاي به روز شده همه اينها هنوز در حال استفاده عمومي هستند و مهمتر از همه ، هر يك به شدت بر توسعه زبانهاي بعدي تأثير گذاشته است. در پايان دهه 1950 ، زبان رسمي با نام Algol 60 معرفي شد و اكثر زبانهاي برنامه نويسي مدرن از بسياري جهات از نوادگان Algol هستند. كاربرد برنامه نويسي چيست قالب و استفاده از زبان هاي برنامه نويسي اوليه به شدت تحت تأثير محدوديت هاي رابط قرار داشت.
اصلاح
اين دوره از دهه 1960 تا اواخر 1970 باعث توسعه پارادايم هاي اصلي زبان شد كه امروزه مورد استفاده قرار مي گيرد ، اگرچه كاربرد برنامه نويسي چيست بسياري از جنبه ها اصلاح ايده ها در اولين زبان هاي برنامه نويسي نسل سوم بودند:
APL برنامه نويسي آرايه ايرانيان سايبر را معرفي كرد و بر برنامه نويسي عملكردي تأثير گذاشت.
در دهه 1960 ، Simula اولين زباني بود كه براي پشتيباني از برنامه نويسي شي گرا طراحي شد. در اواسط دهه 1970 ، اسمالتك با اولين زبان "كاملاً" شي گرا دنبال شد.
C بين سالهاي 1969 تا 1973 به عنوان كاربرد برنامه نويسي چيست زبان برنامه نويسي سيستم ها توسعه داده شد و همچنان محبوب است.
Prolog ، طراحي شده در سال 1972 ، اولين زبان برنامه نويسي منطقي بود.
در سال 1978 ، ML يك سيستم نوع چند شكلي در بالاي Lisp ايجاد كرد ، كه پيشگام زبانهاي برنامه نويسي كاربردي است.
هر يك از اين زبانها يك خانواده كامل كاربرد برنامه نويسي چيست از فرزندان ايجاد كردند و اكثر زبانهاي مدرن حداقل يكي از آنها را در نسب خود مي شمارند.
در دهه هاي 1960 و 1970 نيز بحث هاي قابل توجهي در مورد مزاياي برنامه نويسي ساختار يافته و اين كه آيا زبان هاي برنامه نويسي بايد براي پشتيباني از آن طراحي شوند ، مشاهده شد. ادسگر ديكسترا ، در نامه معروف 1968 منتشر شده كاربرد برنامه نويسي چيست در Communications of ACM ، استدلال كرد كه دستورات GOTO بايد از همه زبانهاي برنامه نويسي "سطح بالاتر" حذف شوند.